آقای اسماعیل کوثری هنرمند رشته نمد دست دوز از روستای هدف گردشگری ابرسج بخش بسطام

• 

• 

قندیل های یخی درۀ آوستا در دامنۀ عظیم قلۀ شاهوار قرار دارد. در فصل زمستان، سپیدی برف بر روی کوهساران، چهره‌اى دلربا به آن داده و چشم اندازهایى زیبا خلق می نماید….

جلوه های طبیعت زیبا و منحصر به فرد خطۀ شاهوار، قاره ای کوچک آنقدر بسیار است که گاه در معرفی آنها محدود زمان هستیم. آبشار و قندیل های یخی آوستا روستای زیبای ابرسج یکی از جاذبه های گردشگری کمتر شناخته شده شهرستان شاهرود در فصل زمستان است. ویژگی های بی نظیری که در کمتر جای دیگری یافت می شود.

نواحی کوهستانى در فصول مختلف سال مکانى مناسب براى گردشگران طبیعت تلقی می شود تا ساعاتی را به دور از هیاهوى شهرها در دامنه‌هاى کوهستان و دره‌هاى خوش آب و هوای آن سپرى کنند.

قندیل های یخی درۀ آوستادر دامنۀ عظیم قلۀ شاهوار قرار دارد. در فصل زمستان، سپیدی برف بر روی کوهساران، چهره‌اى دلربا به آن داده و چشم اندازهایى زیبا خلق می نماید. البته توصیف گسترۀ عظیم شاهوار و زیبایی های نهفته در سلسله جبال البرز شرقی که در منطقۀ شاهرود به اوج خود می رسد، خود مجال و فرصت جداگانه ای می طلبد.

به گفته کهنسالان روستای ابرسج، نام منطقۀ آوستا به دلیل قداستی که برای آب جاری در این منطقه قائل بوده اند برگرفته از اَوستا است. وجود قلعه ای تاریخی و درختان اُرس یا اَوَرس در این منطقه بیانگر غنای تاریخی و طبیعی آن است.

آبشار و قندیل های یخی آوستا در فاصلۀ 15 کیلومتری شمال شاهرود قرار دارد. بعد از طیّ مسافتی به طول 6 کیلومتر از مسیر شاهرود به مجن به منطقۀ اقبالیه (سمت راست) تغییر مسیر داده و از آنجا به بعد قدم در درّه ای پر رمز و راز و زیبا خواهیم گذاشت.

در ابتدای دره آوستا، پیرمردی تنها در مزرعه کوچکش زندگی می کند، با چند گوسفند و مرغ و خروس. نام او اقبال است. مردی ادیب که شعرهای زیبایی می سراید. کرسی گرم کلبه عمو اقبال با چای بابونه و آویشن پذیرای کوهنوردان در روزهای سرد سال است.

پوشش گیاهی این منطقه متنوع است. از درختچه های گَون و زرشک تا درختان استوار اُرس و درختان همیشه سبز تا بالاترین ارتفاعات قلّۀ شاهوار نمایان است و از نظر گونه های جانوری غنی می باشد که از آن جمله می توان به حیواناتی چون کَل، بُز، میش، قوچ، پلنگ، خرس و پرندگانی همچون عقاب و کبک اشاره کرد. در فصل بهار دامنه های دو طرف دره منتهی به آبشار پوشیده از گیاه “دازه” با گل های بنفش بسیار زیبا خودنمایی می کند. دازه در اصطلاح محلی به “بالش خرس” مشهور است.

نوای آب و آواز کبک ها تا رسیدن به قندیل های یخی گوش و جانمان را نوازش می دهند. آنچه ما را مبهوت خود می کند گرمای نسبی مسیر دره در این فصل سال است. شاید تحرک و هیجان دیدن قندیل هاست که ما احساس سرما نمی کنیم!

شکل گیری قندیل ها معمولاً از اوایل دی ماه تا اواخر اسفند ادامه دارد هنگام پیاده روی در طول مسیر، یخ ها با اشکال زیبا در کنار جویبار بسته اند و تلألو نور خورشید با عبور از آن، رنگین کمان منشورگونه ای بر روی صخره ها و گلسنگ های مجاورش چشم نوازی می کند. گویی اشک تنهایی بر گونه صخره قندیل بسته و چه عاشقانه به نظاره عابران می نشیند …

پس از حدود یک ساعت پیاده روی در مسیر رودخانه پای به درّه ای اعجاب انگیز می گذاریم. در ورودی دره خبری از قندیل ها نیست. شیب کمی را با احتیاط به سمت بالا ادامه می دهیم و بعد از لحظاتی که نگاه را به بالا می گیریم از آنچه که در مقابل خود می یابیم دچار بهت و حیرت می شویم و ناخودآگاه فریاد شادی بلند می شود. شوق دیدن عظمت آنها قابل کتمان نیست.

شوق دیدن قندیل ها ما را به پیشروی بیشتر سوق می دهد و هر چه که به پیش می رویم خود را فراموش کرده و در فرازی زیبا از قدرت خالق هستی به تماشا می نشینیم آنجا که روحت را جلا می دهد و جانت را صفا…..